பேராசிரியர் வி.சூரியநாராயண் இந்தியாவில் தெற்கு மற்றும் தென்கிழக்கு

கடந்த இருபது ஆண்டு காலங்களில் சீனாவின் வளர்ச்சியானது அமெரிக்காவின் பூகோள முதன்மை நிலையை கேள்விக்குறி யாக்கிவிட்டது. அமெரிக்க ஒற்றைமைய  உலகம் இன்று பல மைய நிலையை நோக்கி நகரும் இவ்வேளையில் பல்வேறு பிராந்திய நாடுகளும் தமக்கு சாதகமான ஒரு மையத்தை நோக்கி நகரும் தன்மையை வெளியுறவுக் கொள்கையாக தேர்தெடுத்துக் கொண்டுள்ளன. சீன அமெரிக்க உறவு ஒரு நீண்ட கால போட்டியை நோக்கி சென்றுள்ளது.

இந்த நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் இலங்கை அரசாங்கத்திற்கும், விடுதலைப் புலிகளுக்கும் இடையில் நடைபெற்ற சமாதானப் பேச்சுவார்த்தைகளில் அனுசரணை முயற்சிகளில் ஈடுபட்ட சர்வதேச சமூகத்தினால் மிகவும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒரு முகமாக இன்னமும் விளங்கும் சொல்ஹெய்ம், எமது தளத்திற்கு வழ

Quadrilateral அல்லது Quad countries என்று அழைக்க கூடிய நாற்கர கூட்டு நாடுகளிலே யப்பானின் பங்கு தனித்துவமானது.

2015 ஆகஸ்ட் பொதுத்தேர்தலில் ஸ்ரீலங்கா சுதந்திர கட்சி தலைமையிலான ஐக்கிய மக்கள் சுதந்திர முன்னணிக்கு பாராளுமன்றத்தில் அறுதிப்பெரும்பான்மை ஆசனங்கள் கிடைத்தாலும் கூட முன்னாள் ஜனாதிபதி மகிந்த ராஜபக்சவை பிரதமராக ஒருபோதும் நியமிக்கப்போவதில்லை என்று ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன கூறியதை எவரும் மறந்திருக்கமாட்டார்கள்.அநத வருடம் ஜனவரி ஜனாதிபதி தேர்தலில் ராஜபக்சவைத் தோற்கடித்து ஆட்சியதிகாரத்துக்கு வந்தபின்னர் சில வாரங்களுக்குள்ளாகவே சுதந்திர கட்சியின் தலைவராக சிறிசேன பொறுப்பேற்றபோதிலும் ஐக்கிய மக்கள் சுதந்திர முன்னணியின் பிரசாரங்களில் எந்தவிதமான பங்கையும் வகிக்கமுடியாதவராகவே இருந்தார்.

இலங்கை பொறுத்து சீனா இந்தியாவின் போட்டி வளர்ச்சியடைந்து வருகின்ற ஒன்றாகவே விளங்குகின்றது. பிராந்திய அரசியலில் எழுந்த போட்டி சர்வதேச மட்டத்தில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் என்ற நியமத்திற்கு அமைவாக இந்தியாவின் நடவடிக்கைகள், சீனாவின் நகர்வுகளின் அடிப்படையில் நிகழ்ந்து வருகிறது. சீனாவும் பதிலுக்கு இப்போட்டியில் முனைப்பாக செயற்படுகின்றது. இந்தப் பின்புலத்தில், இந்துசமுத்திரப் பிராந்தியமே இரு தரப்புக்குமான போட்டிக்களமாக மாறியிருக்கிறது.